Kod:
Na styku trzech religii RWeek004
Przebieg trasy: Drohiczyn — Niemirów — Czeremcha — Białowieża — Siemianówka — Kruszyniany — Supraśl — Tykocin
Długość całkowita (około): 309 km
Dzień 0: Przyjazd, nocleg Drohiczyn
Dzień 1: Drohiczyn — Niemirów (około 46 km)
Dzień 2: Niemirów — Czeremcha (około 40 km)
Dzień 3: Czeremcha — Białowieża (około 47 km)
Dzień 4: Białowieża — Siemianówka (około 31 km)
Dzień 5: Siemianówka — Kruszyniany (około 47 km)
Dzień 6: Kruszyniany — Supraśl (około 40 km)
Dzień 7: Supraśl — Tykocin (około 46 km)
Data rozpoczęcia jest dowolna, zależy tylko od Państwa. Istnieje możliwość rozpoczęcia wyprawy w innym, wybranym punkcie. W razie pytań prosimy o kontakt.
Wyprawa zaczyna się w Drohiczynie nad Bugiem. Wpierw biegnie wzdłuż doliny rzeki Bug, a potem poprzez nadgraniczne miejscowości ściany wschodniej prowadzi do Białowieży. Stamtąd dalej na północ w stronę Siemianówki – największego sztucznego zbiornika wodnego na Podlasiu. Dalej, po opuszczeniu Puszczy Białowieskiej do kolejnej Puszczy – Knyszyńskiej; tam wizyta w nieformalnej stolicy polskich Tatarów – Kruszynianach. Kolejny etap – to jazda leśnymi drogami do Supraśla, a stamtąd – wzdłuż Narwi do Tykocina – uroczego i malowniczego miasteczka, zwanego “barokową perłą Podlasia.
Trasa w większości łatwa. Niekiedy w miejscowościach bruk na krótkich odcinkach. Odcinki leśne mogą mieć nawierzchnię szutrową. Lokalnie na odcinkach trasy biegnących drogami lokalnymi niewielki ruch kołowy.
Przyjazd do Drohiczyna. Zakwaterowanie i nocleg
Drohiczyn – Niemirów: trasa biegnie brzegiem rzeki Bug – z niesamowitymi, niezwykle malowniczymi widokami na dolinę rzeczną. Jest to tak zwany „Podlaski Przełom Bugu” – mezoregion fizycznogeograficzny, z krętą, momentami meandrującą rzeką tworzącą „wycinającą” w polodowcowych wysoczyznach głęboki na 20 – 30 metrów niezwykle malowniczy kanion.
Drohiczyn w XI wieku był jednym z najważniejszych grodów Podlasia; został w tym czasie założony przez ludność ruską. W 1254 roku Drohiczyn był miejscem koronacji jedynego w dziejach Rusi króla – Daniela Halickiego (Daniel I Romanowicz Halicki – król Rusi w latach 1253–1264). Drohiczyn obecnie jest może nieco sennym, ale pełnym historycznych, dobrze zachowanych pamiątek po dawnych czasach: Grodzisko na Górze Zamkowej (obecnie masyw Góry Zamkowej stanowi tylko małą część góry mieszczącej kiedyś zabudowania zamkowe. Na szczycie Góry Zamkowej znajduje się obelisk wzniesiony w 1928 roku w 10 rocznicę odzyskania niepodległości. Jedyną pozostałością po zamku jest nazwa ul. Zamkowej.), Katedra Trójcy Przenajświętszej z lat 1696 – 1709, Zespół Klasztorny Franciszkanów, klasztor Franciszkanów, Zespół Klasztorny Benedyktynek, Cerkiew św. Mikołaja z 1792 roku i wiele innych mniejszych obiektów o długiej historii.
Niemirów – Czeremcha: Po przekroczeniu Bugu trasa prowadzi drogami biegnącymi wzdłuż wschodniej granicy Polski i Białorusi na północ w stronę Puszczy Białowieskiej. Trasa biegnie przez małe, senne, w dużej części prawosławne wioseczki, z romantycznie skrytymi cerkiewkami, poprzez pola przecinane miedzami i zadrzewieniami i dolinki małych rzeczek, przecinających krajobraz.
Czeremcha – to osada licząca przeszło 2500 mieszkańców, położona 4 km od przejścia granicznego z Białorusią. Czeremcha powstała w 1906 roku jako kolejarska osada przy węźle kolejowym. W tym miejscu przecięły się nowo wybudowana w 1906 linia kolejowa Wołkowysk – Siedlce z czynną już od 1873 linią Brześć – Białystok.
Czeremcha – Białowieża: trasa biegnie przez położone na granicy miejscowości a potem przez Puszczę Białowieską. Trasa leśna, biegnąca przez najbardziej pierwotny las w Europie.
Białowieża: jedyna w swoim rodzaju wieś w Polsce, z Urzędem Pocztowym, siedzibą dyrekcji Parku Narodowego, Instytutami badawczymi PAN, Muzeum Przyrodniczym. W Białowieży, oprócz obiektów nowoczesnych znajdują się zabytki z dawniejszych czasów —Cerkiew Mikołaja Cudotwórcy z unikalnym, porcelanowym ikonostasem, Kościół z 1927 roku, pozostałość zabudowań po Pałacu Carskim (obecnie — Ośrodek Edukacji Ekologicznej). A największą atrakcją Białowieży — jest Puszcza Białowieska — z całym swoim bogactwem i różnorodnością flory i fauny.
Białowieża – Siemianówka: Od Białowieży, na północ przez Puszczę. Odcinek leśny, interesujący przyrodniczo. Po drodze małe puszczańskie miejscowości i Puszcza Białowieska w całej swojej krasie. Trasa kończy się w okolicy Zbiornika Siemianówka.
Siemianówka: największy, sztuczny zbiornik wodny na Podlasiu; jest to trzeci co do wielkości sztuczny zbiornik wodny na terenie Polski . Zbudowany w latach 1977—1990. Miał spełniać rolę zapasu wody dla Białegostoku. Obecnie to miejsce wypoczynku Podlasian i występowania wielu gatunków ptaków, które korzystają z możliwości żerowania i lęgów na Zbiorniku i w jego okolicach.
Siemianówka – Kruszyniany: Jazda na północ, wzdłuż wschodniej granicy Polski w stronę Puszczy Knyszyńskiej i Kruszynian. Trasa wiedzie nadgranicznymi wsiami. Oryginalne krajobrazy polskiego pogranicza. Potem etap biegnący przez Puszczę Knyszyńską. Trasa kończy się w Kruszynianach – stolicy polskich Tatarów.
Kruszyniany: wieś, założona prawdopodobnie w XVI wieku. W 1679 roku Jan III Sobieski nadał Tatarom Kruszyniany i leżące w pobliżu wsie Nietupa, Łużany jako podziękowanie za walkę Tatarów po stronie polskiej w wojnie z Turkami. Dzisiaj na terenie Kruszynian znajduje się drewniany Meczet z końca XVIII wieku (jeden z dwóch najstarszych w Polsce). W Kruszynianach znajduje się także mizar — cmentarz muzułmański z nagrobkami nawet z końca XVIII wieku. Oprócz wyznawców Islamu Kruszyniany zamieszkuje mniejszość prawosławna.
Kruszyniany – Supraśl: trasa przecinająca południową część Puszczy Knyszyńskiej. Trasa prowadzi przez malownicze leśne drogi, wsie i małe osady leśne. Istnieje możliwość – przy pewnym szczęściu – spotkania zwierząt zamieszkujących Puszczę – może nawet rysia albo wilka. Nawierzchnia asfaltowa, ale momentami szutrowa na leśnych ścieżkach. W miejscowościach można się natknąć na bruk. Trasa kończy się w Supraślu.
Supraśl: miasteczko, siedziba dyrekcji Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej, Liceum Plastycznego imienia Artura Grottgera (mieści się w dawnym Pałacu Buchholtzów). W Supraślu znajduje się także Prawosławny monaster męski Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy Maryi i św. Apostoła Jana Teologa z 1497 roku. Na terenie monastyru znajduje się także muzeum ikon.
Supraśl – Tykocin: Trasa biegnie wpierw przez Puszczę a potem drogami bocznymi, wzdłuż biegu rzeki Supraśl a potem Narew do Tykocina. Trasa przebiega przez malowniczo położone miejscowości nad Supraślą a potem rozległą doliną Narwi. Zakończenie trasy w Tykocinie.
Tykocin – miasteczko, którego historia rozpoczyna się najprawdopodobniej w XI wieku, a pierwsze wzmianki w źródłach pisanych pochodzą z 1414 roku. Prawa miejskie zostały nadane Tykocinowi w 1425 roku. Najprawdopodobniej Tykocin powstał w miejscu przeprawy przez Narew dla skrócenia szlaku handlowego prowadzącego z Połocka i Wilna w kierunku Poznania i Krakowa. W Tykocinie znajduje ponad 100 zabytkowych obiektów, z najstarszym w Polsce zespołem urbanistycznym charakterystycznym dla miasteczka żydowskiego.
